ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 2017 Λέτε να είναι η τελευταία με επιτροπείες, μνημόνια, τρόικες, τροϊκανούς και κουαρτέτα; Λέτε; Μα τότε πάει το σενάριο της καταστροφολογίας και του αφανισμού μας, πάνε οι μάντεις, οι χειρομάντεις, οι νεκρομάντεις και οι προφήτες πάνε οι αστρολόγοι και οι αγύρτες, πάνε οι δημοσκόποι και οι καφετζούδες όλοι ετούτοι στην ανεργία, λοιπόν, ίσως να αρχίσουν και καμία απεργία…
Τι λύπη! Τι μελαγχολία! Πολλοί είναι εκείνοι που με ρωτούν επίμονα: «εσείς οι ΣΥΡΙΖΑίοι θα τολμήσετε να πάτε φέτος στην πορεία;», κάπως σαν απειλή μου ακούγεται! Μα και βέβαια θα πάμε και θα πάω όπως το κάνουμε εμείς και πάλι εδώ και 40 τόσα χρόνια, γιατί η Αντίσταση σε κάθε τυραννία δεν είναι «εμπορική» υπόθεση και συνεπώς δεν υπόκειται σε ιδιοκτησιακό καθεστώς, γιατί η ιστορία γράφεται με αγώνες από τους πολλούς και όχι κατ’ εντολή κάποιων ολίγων και συνεπώς δεν έχει κανείς το δικαίωμα να την διαφεντεύει και να την «μανουβράρει» κάθε φορά κατά πως τον συμφέρει, γιατί τα ιδανικά όλων των κοινωνιών σε όλες τις εποχές μετουσιώνονται σε πολιτικές πράξεις με την συμμετοχή και την παρουσία μας, μόνο μέσα στην εδώ, στη γήινη ζωή μας.
Μα και βέβαια θα πάμε και θα πάω γιατί είμαστε ΚΑΙ εμείς που τραβάμε το κάρο και όσο κι αν η λάσπη κάνει ανυπόφορο τον αγώνα μας εμείς δεν το βάζουμε κάτω μήτε και παραιτούμαστε προς απογοήτευση κάποιων που επενδύουν για την πολιτική τους επιβίωση στην κόπωση και στην υποχώρησή μας… άδικος ο κόπος τους και χαμένος ο χρόνος τους!
Συνεπώς και έχει νόημα και ο δικός μας βηματισμός στο δρόμο που μας έβαλε εκείνη η γενιά σε πολλά παρεξηγημένη και όχι άδικα σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Γιατί το «Πολυτεχνείο» παραμένει το σημείο εκκίνησης, το πεδίο συνάντησης και ο κοινός τόπος της αναζήτησης και της αμφισβήτησης, παραμένει ο συγκρουσιακός κόμβος αξιών και ιδεών κάθε νέας γενιάς. Παραμένει ο «θησαυρός» ο τελευταίος για εμάς, κλεισμένος στο σεντούκι της μνημοσύνης προς τους επόμενους. Μόνο που κάθε φορά οι συνθήκες διαφοροποιούν το πλαίσιο χωρίς να αγγίζουν την κεντρική σύνθεση του πίνακα και σε αυτόν το πίνακα χωράμε όλοι! Όσοι θεωρούν ότι ανήκουν σε εκείνους που νυχθημερόν νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, για τον πάσχοντα, τον πρόσφυγα, τον αδικημένο ή τον ξεσπιτωμένο, γιατί κι εμείς είμαστε από αυτούς, χωράμε όλοι εκείνοι που δίνουμε κομμάτια ολόκληρα από το χρόνο και την ζωή μας στην οικοδόμηση μιας δίκαιης και ομορφότερης κοινωνίας, όσο και αν ετούτο ακούγεται κοινότυπα δεν θα βαρεθούμε να το διαλαλούμε.
Και φέτος σε ετούτη την επέτειο όχι μόνο θα θυμηθούμε, όχι μόνο θα απαιτήσουμε ακόμη περισσότερη δικαιοσύνη, ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια, ακόμη βαθύτερες παρεμβάσεις παντού, μέσα στο αιματηρό ρεαλιστικό τοπίο που βρεθήκαμε, αλλά θα υψώσουμε φραγμούς και φράχτες στα διχαστικά μανιφέστα που θα ακουστούν με βεβαιότητα ετούτες τις μέρες. Θα είμαστε εκεί χωρίς κουκούλες, εννοείται, αναγνωρίσιμοι όπως πάντα με ψηλά τις σημαίες των αγώνων μας και με την πεποίθηση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν πατώντας στέρεα στην γη , ατενίζοντας μακρά τον ορίζοντα της ποθητής πραγμάτωσης των ονείρων και των ιδεών μας.
Και βέβαια θα είμαστε ΕΚΕΙ θέλει και ρώτημα;
Χαρούλα Κοτσάνη / Νοέμβριος 2017
