Πάνε χρόνια, ήταν η προεκλογική περίοδος του 1996, που στα δημοσιογραφικά γραφεία είχε πέσει πολύ γέλιο, όταν ένα κανάλι μετέδωσε στο δελτίο ειδήσεων την ομιλία του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην Πάτρα.
Η συγκέντρωση δεν είχε τον κόσμο που θα επιθυμούσαν οι διοργανωτές και πάνω στον πανικό της τελευταίας στιγμής για να μονταριστούν τα πλάνα που θα συνόδευαν την είδηση, επιστρατεύτηκαν πλάνα αρχείου από μια πιο μαζική συγκέντρωση, χωρίς βέβαια αυτό να αναφέρεται.
Πήγε να γίνει δηλαδή κοπτοραπτική για να φανεί η συγκέντρωση μεγαλύτερη από αυτή που ήταν.
Αφού μεταδόθηκε η είδηση και το υλικό που την «έντυσε», υπήρξαν κάποιοι παρατηρητικοί σε άλλα ΜΜΕ, αλλά και στην πολιτική πιάτσα, που παρατήρησαν ότι οι ζητωκραυγάζοντες με τις σημαίες τους ήταν ντυμένοι έτσι, που υπήρχε σαφής διαφορά με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν στην κανονική συγκέντρωση και έτσι αποκαλύφθηκε η μαϊμουδιά.
Τσεκαρίστηκαν και από τις εφημερίδες οι φωτογραφίες από την Πάτρα και δύσκολα τα πλάνα του καναλιού θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το διαζύγιο από τη δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά και την κοινή λογική.
Οι χειροκροτητές ήταν καλοκαιρινοί κοντομάνικοι, ενώ ο καιρός στην Πάτρα απαιτούσε τουλάχιστον πουλόβερ.
Βεβαίως τα υπερβολικά πολλά χρέη του καναλιού σε ασφαλιστικά ταμεία, εφορία και αλλού και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν όπως εκτίμησαν τότε αρκετοί, το κίνητρο για να διατηρήσει και να καλλιεργήσει «καλές σχέσεις» με την τότε εξουσία και κατά συνέπεια με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που αυτή έχει υπό την πολιτική της εποπτεία.
Αν στη θέση του καναλιού ήταν ένας συνταξιούχος που χρώσταγε στηνε φορία, ή ένας μικροέμπορος, ακόμα θα έτρεχε…
Σήμερα ορισμένοι εκ των «σκώρων» που έφαγαν τα πουλόβερ των συγκεντρωμένων και τους «μετέτρεψαν» σε κοντομάνικους, πρακτική που εφαρμόζουν δεκαετίες και σε διάφορα επίπεδα, γυροφέρνουν τη νέα κυβέρνηση και εισηγούνται διάφορα περίεργα με αρνητικό πρόσημο (ειδικά για την ΕΡΤ που τη θεωρούν εν δυνάμει ανταγωνιστή τους).
Πάντα στα ΜΜΕ υπήρχε η φυλή με τους «συμβουλάτορες» που σαν τέχνη έχουν να προσεγγίζουν τους εκάστοτε ισχυρούς και να προετοιμάζονται για επαφές με τους διαδόχους αυτών (δίπορτο και τρίπορτο στην καθομιλουμένη).
Αν λοιπόν στην αρχαιότητα έλεγαν φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, θα πρέπει να πούμε προς τη νέα κυβέρνηση, ότι και στην Παλαιστίνη υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι όταν ένα λιοντάρι σου δείχνει τα δόντια του μη νομίσεις ότι σου χαμογελάει…
Νάσος Μπράτσος
