Είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, που προσπαθώ να βγάλω άτυπη «στατιστική» για να ερμηνεύσω μια εικόνα που πάντα παρακολουθούσα.
Μπαίνουμε στην αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα και εδώ και πολλά χρόνια ήταν διαδεδομένη η συνήθεια του στολισμού σπιτιού με λαμπιόνια στις βεράντες ή σε άλλα σημεία. Μιλάμε πάντα για τον εξωτερικό στολισμό.
Από την αντίστοιχη περίοδο του 2010 (την άνοιξη ο ΓΑΠ μας είχε στείλει στο μνημόνιο), έχω αρχίσει να παρατηρώ το πόσο η επιλογή αυτή ακολουθεί φθίνουσα πορεία.
Την ευθύνη έχουν οι τάσεις παλιμπαιδισμού που πάντα με έκαναν να προσέχω τους αντίστοιχους στολισμούς, ειδικά σε σημεία και διαδρομές της καθημερινότητας, που μου επιτρέπουν τη σύγκριση.
Σταθερά λοιπόν από το 2010 οι επιλογές αυτές μειώνονται σταθερά για πολλούς πολίτες και οι λόγοι είναι προφανείς.
Αρχικά εκτιμώ ότι ήταν ο φόβος γι αυτό που θα έρχονταν και αναφέρομαι στην πρώτη χρονιά που το διαπίστωσα και ήταν το 2010.
Τρέχοντας σε ένα γειτονικό γήπεδο, παρατηρούσα με ευχαρίστηση τα στολισμένα μπαλκόνια των γειτόνων, που από το 2010 άρχισαν να «σκοτεινιάζουν».
Αργότερα αυτό που τους είχε οδηγήσει στο να κάνουν προληπτική επιλογή οικονομίας, μετατράπηκε σε κρίση, μπήκε και το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ που θα ήταν «προσωρινό», αλλά τελικά μεταλλάχθηκε και γέννησε και παιδάκια – χαρατσάκια σε άλλα επίπεδα.
Έτσι τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια κοντεύουν να ερμηνευτούν σαν τεκμήριο πλούτου, αφού όποιος τα βάζει, πληρώνει και το ρεύμα.
Τα ίδια και χειρότερα και στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, αφού οι δαπάνες για στολισμούς δήμων κρίθηκαν σε άλλες περιπτώσεις δυσβάσταχτες και σε άλλες περιπτώσεις κρίθηκε (και σωστά) ότι έπρεπε να πάνε για ενίσχυση συσσιτίων και δομών στήριξης ευπαθών ομάδων.
Την ίδια ώρα, σα να ζούμε σε άλλη χώρα, οι διαφημίσεις για παιδικά είδη και παιχνίδια, που θεωρητικά απαγορεύονται εκτός από συγκεκριμένες δύσκολες (πολύ πρωινές και πολύ βραδινές) ώρες στα προγράμματα, ξαναεμφανίζονται, δημιουργώντας προβλήματα σε οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν τις απαιτήσεις των παιδιών.
Για να ξέρετε, πάντα οι «παιχνιδάδες» και τα κανάλια, πλήρωναν πρόστιμα υποδεέστερα από τα κέρδη τους για τις παραβιάσεις της δεοντολογίας στις παιδικές διαφημίσεις, όταν και όποτε γίνονταν η επιβολή των ποινών, άρα στην τελική πάλι κερδισμένοι ήταν.
Μαζί λοιπόν με τις δύσκολες στιγμές και την ευρύτερη «συσκότιση» των περικοπών, όχι μόνο στα λαμπιόνια, τις μέρες που έρχονται, θα εμφανιστούν και οι «φιλάνθρωποι».
Ο όρος δεν λοιδορεί όσους δραστηριοποιούνται σε τομείς αλληλεγγύης εδώ και χρόνια και με ειλικρίνεια, αλλά όσους παίζουν προωθητικό ρόλο στις πολιτικές των μνημονίων και μετά επιχειρούν να «στηρίξουν» τα θύματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Κάτι σαν τους υπεύθυνους του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, που στέλνουν κούτες με τρόφιμα σε απολυμένους των ΜΜΕ, μεταξύ αυτών και σε ανθρώπους που οι ίδιοι απέλυσαν και αρνούνται να τους ξαναπάρουν πίσω, παρά τις δικαστικές αποφάσεις που τους δικαιώνουν.
Νάσος Μπράτσος
