To άρθρο αυτό γράφεται λίγες μέρες πριν τις εκλογές και «αναγκαστικά» θυμάται την προεκλογική περίοδο μεταξύ των δύο εκλογών του 2012. Τότε και με τις δεύτερες εκλογές να μην έχουν γίνει, αλλά να είναι μπροστά, είχα παρατηρήσει τα εξής φαινόμενα, που επαναλαμβάνονται και σήμερα.
Αρκετοί και μιλάω για κόσμο από τα ΜΜΕ «ανακάλυπταν» στο μεσοδιάστημα αυτό και φυσικά το διέρρεαν, κάποια μακρινή σχέση – επαφή – γνωριμία με τον Τσίπρα. Άλλος πήγαινε στο ίδιο σχολείο, άλλος στο ίδιο φροντιστήριο, άλλου η μάνα ψώνιζε στον ίδιο μπακάλη – μανάβη – φούρναρη με τη μάνα του Τσίπρα και έλεγαν και καλημέρα.
Άλλος ήξερε τον κουμπάρο, τον ξάδερφο, ή άλλους συγγενείς ή γνωστούς, ή κοντινά πρόσωπα του Τσίπρα.
Άλλοι είχαν περάσει (και δεν ακούμπησαν όπως λέμε και στο ποδόσφαιρο) κάποιο φεγγάρι από το ΚΚΕεσωτερικού, την ΕΑΡ, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ή είχαν στενές σχέσεις με ηγετικά τους στελέχη, ή κάποιοι εξ αυτών ήταν γείτονές τους, ή είχαν κάνει μαζί φαντάροι.
Προσωπικά δεν ξέρω τον Τσίπρα και δεν πήγαμε ποτέ μαζί σχολείο ή φροντιστήριο, είμαι άλλωστε πολύ μεγαλύτερός του, όπως και αρκετοί από αυτούς που ισχυρίζονται ότι ήταν συμμαθητές του, εκτός αν δεν έπαιρναν τα γράμματα και έκαναν πέντε χρόνια στην τρίτη δημοτικού και άλλα τρία τη δευτέρα Λυκείου. Τότε να μην γυρεύουν να είναι προϊστάμενοι σε πόστα, γιατί ακούγεται σαν θρίλερ η προοπτική αυτή.
Ούτε πολιτικά συμφωνώ μαζί του, ούτε κουμπαριά έχω, αλλά τον θεωρώ αξιοπρεπή για να έχει ανάγκη το κύμα συμπάθειας που εκπορεύεται σκόπιμα σε προεκλογική περίοδο, από όσους για χρόνια τον αγνοούσαν, ή ακόμα χειρότερα τον λοιδορούσαν.
Συνεπώς αν βγει, δεν θα κερνάω κόσμο (ξαναλέω δεν είμαι οπαδός του), όπως έκαναν ορισμένοι που έβριζαν προεκλογικά τον Γιωργάκη Παπανδρέου, αλλά όταν κέρδισε τις εκλογές κερνούσαν (στο μπαρ του Ραδιομέγαρου της ΕΡΤ) όποιον/α πέρναγε από εκεί για τη «νίκη του Γιώργου».
Ακολούθως έβαζαν και εκτός των κειμένων και δικιά τους «σάλτσα» στα δελτία ειδήσεων στα οποία αναφέρονταν τα «επιτεύγματα» του ΓΑΠ, όπως εκείνη η αποφράδα μέρα από το Καστελόριζο, που μας πέταξε στα βράχια του ΔΝΤ.
Με το Ραδιομέγαρο κατεχόμενο από ΜΑΤ και μερικούς κορυφαίους ρουφιάνους της τρόικας, ευτυχώς μάλλον θα γλιτώσουμε το να ζήσουμε μια παρόμοια εμπειρία για την πιθανή «νίκη του Αλέξη» από πανυγηρίζοντες χαμαιλέοντες.
Με αφορμή λοιπόν τους όψιμους «φίλους» του Τσίπρα, που πρώτοι θα τον αποκαθηλώσουν όταν δουν αλλού το «γερό χαρτί» της επόμενης μέρας (όπως ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος στη σχετική ταινία, που άλλαζε κόμματα γιατί το προηγούμενο ήταν πάντα ανερμάτιστο) θυμήθηκα μια παλιά γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου. «Μπράβο Τάκη, καλή ερώτηση, κέρδισες», έλεγε σε ένα τηλεοπτικό στούντιο ένας υπουργός στο δημοσιογράφο που του έπαιρνε συνέντευξη. «Και τι κέρδισα», ρώταγε ο δημοσιογράφος. «Τη θέση που κάθεσαι», απάνταγε ο υπουργός.
Στο χέρι μας και στο μυαλό μας είναι λοιπόν (και κυρίως μετεκλογικά) να μην επιτρέψουμε τον ευτελισμό του να διεκδικεί κανείς θέση εργασίας, ή παντεσπάνι υπεύθυνου πόστου με μεθόδους σαν αυτές των «συμμαθητών Τσίπρα», αλλά με συλλογική προσπάθεια ώστε το δικαίωμα στη δουλειά να είναι κατεύθυνση για όλους ανεξαρτήτως πολιτκών φρονημάτων και επιλογών.
Αρκετά πληρώσαμε για δεκαετίες από τις λογικές των κολαούζων και των «υμέτερων» τύπου Γκρούεζα (στην ταινία με τον Μαυρογιαλούρο).
