Διάβαζα πριν λίγες ημέρες τη διαμαρτυρία του Διαγόρα Ραχών, επειδή δεν αδειοδοτήθηκε το γήπεδό του και θα έπεφτε στην πλάτη του η οικονομική επιβάρυνση των μετακινήσεων σε άλλο γήπεδο, για τις εντός έδρας υποχρεώσεις του.
Σχεδόν ταυτόχρονα και με αφορμή την κινητοποίηση των επί σειρά μηνών, απλήρωτων εργαζομένων στα ναυπηγεία Ελευσίνας, τη δήλωση στα τηλεοπτικά κανάλια, ενός εργαζόμενου, ότι αναγκάστηκε να σταματήσει το παιδί του από τη συμμετοχή του σε αθλοπαιδιές, για να κάνει οικονομία τα 25 ευρώ το μήνα.
Εδώ άλλοι δεν έχουν να φάνε, γίνονται πλειστηριασμοί σπιτιών, ο αθλητισμός είναι το πρωτεύον, θα αναρωτηθεί δικαίως κάποιος.
Σωστή παρατήρηση, δεν είναι το πρωτεύον, αλλά είναι μια από τις ενδεικτικές «παράπλευρες απώλειες» που δημιουργεί η κρίση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Το δικαίωμα στην υγεία μέσω του αθλητισμού, την ποιότητα ζωής, την κοινωνικοποίηση, έρχεται αρχικά να αποκτήσει ανταλλακτική αξία με 25ευρα – συνδρομές για να επιβιώσουν τα ερασιτεχνικά σωματεία που πνίγονται από τα λειτουργικά τους έξοδα, όταν κάποτε σε μια οικογένεια (τις προλάβαμε αυτές τις εποχές), το μόνο έξοδο ήταν οι φωτογραφίες ταυτότητας, που απαιτούσε η έκδοση αθλητικού δελτίου.
Μετά τον αθλητισμό έναντι αντιτίμου, ήρθε η «απόλυση» λόγω αδυναμίας εξασφάλισης της συνδρομής.
Αφήνω δε το ενδεχόμενο κάποιου τραυματισμού που ίσως απαιτήσει και επισκέψεις σε γιατρούς, πέρα από ότι μπορεί να καλύπτει ο φορέας ασφάλισης του γονιού.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν δύο περιστατικά, που δείχνουν και το πόσο και πώς και τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία, δέχονται τα μηνύματα των καιρών.
Η ομάδα του Κεραυνού Αγίου Βασιλείου, που αγωνίζεται στην Α’ ΕΠΣ Αχαΐας, ανακοίνωσε μέσω του προέδρου της που έχει εργοστάσιο, ότι εξασφαλίζει στους μεταγραφόμενους παίκτες μεροκάματο σε αυτό, ώστε εξασφαλίζοντας τα προς το ζην, να έχουν το μυαλό τους στο ποδόσφαιρο και να μην βασανίζονται από άλλα προβλήματα.
Η δεύτερη ομάδα, που αγωνίζεται στην Β’ ΕΠΣ Αχαΐας, ο Ολυμπιακός Πατρών, ξεκίνησε να οργανώνει συσσίτια κάθε Δευτέρα στην εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού για 70 οικογένειες και κάλεσε και τα υπόλοιπα αθλητικά σωματεία της περιοχής να συνεργαστούν, με κεντρικό σύνθημα «στην κρίση κανένας μόνος». Επόμενος στόχος είναι να οργανωθεί και κοινωνικό φαρμακείο.
Πραγματοποίησε μάλιστα και εκδήλωση, φέρνοντας στην Πάτρα τον μεγάλο Βασίλη Χατζηπαναγή για να ενισχύσει αυτό το σκοπό.
Aντίστοιχα η ΕΠΣ Πειραιά πριν περίπου ένα χρόνο, οργάνωσε τη διοργάνωση «γκολ στη φτώχεια», όπου σε μια αγωνιστική, αντί για εισιτήριο όποιος ήθελε άφηνε τρόφιμα στην είσοδο του γηπέδου, τα οποία σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, διανεμήθηκαν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Παράλληλα, έχω την αίσθηση, από τους αγώνες που έχω παρακολουθήσει, ότι τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, δείχνουν μια μικρή αύξηση στην προσέλευση θεατών και με την κρίση να έχει παίξει το ρόλο της.
Υπολογίστε: ένα εισιτήριο κόστους περίπου πέντε ευρώ και ένας καφές, με ένα νερό, κοστίζουν συνολικά επτά ευρώ, χωρίς να υπάρχει κόστος μετακίνησης, αφού συνήθως οι θεατές των τοπικών κατηγοριών είναι κάτοικοι των περιοχών που διεξάγονται οι αγώνες.
Αν μετά ο θεατής πάει και σε κοντινή καφετέρια για να δει τηλεοπτική – συνδρομητική μετάδοση αγώνα, το συνολικό κόστος της αθλητικής ψυχαγωγίας, φτάνει τα 10 ευρώ.
Αυτή η τιμή, είναι η αφετηρία των εισιτηρίων για τις επαγγελματικές κατηγορίες και φυσικά ανεβαίνει αρκετά ανάλογα με τη θέση που αντιστοιχεί στο εισιτήριο. Προσθέστε και το κόστος μετακίνησης, τα αναψυκτικά, νερά, καφέδες και το μάξιμουμ δαπάνης κατ΄ άτομο στην ερασιτεχνική κατηγορία, είναι η αφετηρία εξόδων για τις επαγγελματικές.
Ανεξάρτητα από τους λόγους που πρέπει να στηρίζει κανείς τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία, γεγονός είναι πως είναι πιο «ανθρώπινα», από τους στρατούς των μπράβων, που κινούνται στον «επαγγελματικό» αθλητισμό.
Προφανώς ο βασικός στόχος είναι η εξάλειψη των αιτίων που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι πρωτοβουλίες κοινωνικής ευαισθησίας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας, δεν έχουν την αξία τους.
Νάσος Μπράτσος
