Ενδιαφέρον στοιχείο των ημερών, αποτελεί η προσπάθεια αρκετών συμβούλων, ή παρά τω πλευρό της νέας κυβέρνησης να τη νουθετήσουν για να περιορίσει το ρόλο των συνδικάτων σε διάφορους κλάδους, με το πρόσχημα της πολύχρονης πασοκικής περιόδου, όπου αυτά σε αρκετές περιπτώσεις και με αντίστοιχες πλειοψηφίες ασκούσαν αρκετές φορές συνδιοίκηση, όχι με τον πλέον διαφανή τρόπο.
Βεβαίως εδώ εμφανίζεται ένα κενό μνήμης, αφού εδώ και χρόνια, όταν το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωνε ακόμα διψήφια ποσοστά, είχε φροντίσει να διαρρήξει τις σχέσεις του με μεγάλο μέρος της συνδικαλιστικής του βάσης, με διαγραφές, ανακατατάξεις και διάφορες παρεμβάσεις. Ομοίως είχε υποβαθμίσει και το ρόλο των τοπικών του οργανώσεων, για να μην μπλέκεται η τότε βάση και πολύ στα πόδια του κυβερνητικού κονκλαβίου.
Αρχικά να πούμε, ότι τα συνδικάτα και τις διοικήσεις τους τις δημιουργούν – συγκροτούν – εκλέγουν οι εργαζόμενοι με όποιο επίπεδο συνείδησης και όποιες πολιτικές επιλογές και εμπειρίες ζωής έχουν τις στιγμές που αυτό συντελείται και δεν «διορίζονται» και πολύ περισσότερο δεν καθορίζονται εμμέσως από κυβερνητικές παρεμβάσεις της όποιας κυβέρνησης.
Όταν αυτό συμβαίνει, τότε τα καθεστώτα που το υλοποιούν απέχουν πολύ από την πιο ελαστική έννοια της αστικής δημοκρατίας. Στη χώρα μας το έπραξαν Μεταξάδες, χουνταίοι του 1967-74 και ακολούθως υπήρξαν επί μεταπολίτευσης διορισμοί και συνδικαλιστικά πραξικοπήματα επί κοινοβουλευτισμού.
Η σημερινή κυβέρνηση προφανώς δεν ασπάζεται – το αντίθετο μάλιστα – τέτοιες ιστορικές περιόδους και τα κάποιας ηλικίας στελέχη της, έχουν βιώσει στο πετσί τους, τι σήμαιναν αυτά σε πρακτικό επίπεδο.
Συνεπώς συμβουλάτορες που λειτουργούν στην κατεύθυνση έμμεσεων τρόπων περιορισμού των «ενοχλητικών», κατ’ αυτούς, συνδικάτων, που δεν θα διευκολύνουν το κυβερνητικό έργο, μάλλον προδίδουν την πολιτική τους προέλευση, δείχνοντας από πού μετεγράφησαν, τώρα που ο άνεμος φύσηξε αλλού και πού θα ξαναμεταγραφούν όταν η ανεμοδούρα γυρίσει αλλιώς.
Ας μη θεωρούν οι καινούργιοι κυβερνητικοί ότι τους έχουν στο τσεπάκι και ας μην κολακεύονται από τους όψιμους νέους αυλικούς.
Είναι όμως αφορμή να πούμε ότι πράγματι υπήρξαν παραφωνίες από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που και όνομα είχε και πολιτική προέλευση και συνεπώς οι γενικεύσεις είναι ισοπεδωτικές, άδικες και λειτουργούν με τη χιτλερική αρχή της συλλογικής ευθύνης, όπως είναι άδικα «αξιώματα» του τύπου «όλοι οι γιατροί τα παίρνουν» και «έμποροι και ταξιτζήδες, πάντα κλέβουν».
Ίσια και όμοια ο σύλλογος εργαζομένων στο νοσοκομείο Ικαρίας, με σειρά πετυχημένων και μαζικών κινητοποιήσεων και στο νησί και στην Αθήνα (!!) με τον οποιονδήποτε συνδικαλιστικό κολαούζο των εκάστοτε κυβερνήσεων;;
Ίσια και όμοια ο αγώνας του εργατικού κέντρου Σάμου για την ακτοπλοΐα – ζήτημα ζωής ή θανάτου στη γραμμή που κάποτε ταξίδευε το Εξπρές Σαμίνα – με τους άφαντους της ΓΣΕΕ (σε λίγο θα τους ψάχνουμε στο Αμπελαλέ που έλεγε και ο Τσουκαλάς).
Ίσια και όμοια οι επί 20 μήνες αγωνιζόμενοι στην ελεύθερη ΕΡΤ με όσους εκ των «απέναντι», μετέδιδαν ότι οι καθαρίστριες «επιτίθενται» στα ΜΑΤ;
Ίσια και όμοια σειρά πρωτοβάθμιων σωματείων που δίνουν σκληρές μάχες (στις μέρες μας ξεχωρίζω την κινητοποίηση για την απόλυση εγκύου στη MIGATO), με διάφορους χαρτογιακάδες ευρωπρογραμματάκηδες, που θεωρούν ότι η ανεργία αντιμετωπίζεται με voucher;
Ίσια και όμοια ο κοσμάκης που συνωστίζεται στις ουρές της Επιθεώρησης Εργασίας για να καταγγείλει ότι δεν πήρε τον πενιχρό του μισθό και που τραβολογιέται για μήνες στις δικαστικές αίθουσες για ένα κομμάτι ψωμί, με συνδικαλιστικά «στελέχη» που έχουν να πατήσουν στο χώρο εργασίας τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα;
Ίσια και όμοια πρωτοβάθμια σωματεία που κάνουν εκδηλώσεις για να συγκεντρώσουν τα δικαστικά έξοδα διωκόμενων απεργών, με όσους έχουν ροκανίσει επιδοτήσεις για «δράσεις, ημερίδες, συμπόσια» και διάφορες άλλες μορφές επιδοτούμενου εσωτερικού τουρισμού;
Όποιος “μηδενίζει” το κοντέρ, ισοπεδώνοντας τα πάντα, μάλλον έχει στόχο να κρύψει τις δικές του πομπές.
Τίποτα δεν αφήσουμε «να πέσει κάτω» σε αυτή τη νέα περίοδο, που θα προσβάλλει τον κόσμο της δουλειάς που και αξιοπρεπής είναι και κυρίως πάντα παρόν εκεί που πρέπει. Οι όψιμοι «σύμβουλοι» ας κάτσουν σπίτι τους ή ας κυκλοφορήσουν λίγο στην εργασιακή πιάτσα, καλό θα τους κάνει…
Του Νάσου Μπράτσου
