Πέρασαν πολλά χρόνια από την έκρηξη των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ και από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Από τα τηλεπαιχνίδια που μεταδίδονταν με το κιλό και μοίραζαν δώρα, έμειναν και αν, τα σκηνικά σε κάποιες αποθήκες καναλιών. Οι παρουσιαστές τους, σήμερα μάλλον βιώνουν χρόνια μελαγχολίας.
Οι μοντέλες εκείνης της εποχής σίτεψαν και μάλλον θα έχουν παντρευτεί κανέναν «επώνυμο».
Οι αθλητικές μεταδόσεις πέρασαν κυρίως στα συνδρομητικά κανάλια και οι δημοσιογραφικοί «αστέρες» της εποχής το γύρισαν στην πολιτική και «προκόψαμε» από τα πεπραγμένα τους.
Οι διευθυντές εκείνης της εποχής είχαν αναπτύξει στενές σχέσεις με τον καρδιολόγο και τον ψυχίατρό τους. Έβλεπαν ταυτόχρονα 7-8 δελτία ειδήσεων στις 8μμ και ούρλιαζαν αν δεν είχαν ένα θέμα που το είχε ένα άλλο δελτίο, ασχέτως αν το θέμα ήταν σαβούρα και αν στο «δικό τους» δελτίο είχαν κάποιο θέμα δημοσιογραφικό – διαμάντι που δεν το είχαν οι άλλοι.
Αντί να περηφανευτούν, ανέβαζαν πίεση για τις «ελλείψεις».
Πόσο όμως η κρίση επηρεάζει αντικειμενικά (οι επιλογές – το υποκειμενικό σκέλος θα αποτελέσει αντικείμενο άλλου σχολιασμού μας σε άλλη χρονική στιγμή) το πρόγραμμα τηλεοράσεων (κυρίως αυτών λόγω κόστους) και ραδιοφωνικών σταθμών?
Για τον τομέα της ψυχαγωγίας και της παραγωγής τηλεοπτικών σειρών δε χρειάζεται να πούμε πολλά, αφού η επανάληψη ελληνικών σειρών για πολλοστή φορά, δείχνει τη στασιμότητα. Στο φεύγα του 2014 βλέπουμε ξανά το «Ρετιρέ» και «Το καφέ της Χαράς».
Και ο «Άγνωστος Πόλεμος», δεν θα μας φαινόταν παράξενο αν ξαναπαιζόταν.
Δύσκολα μπαίνουν πια χρήματα για επένδυση σε νέες τηλεοπτικές παραγωγές και δύσκολα εισπράττονται σε λογικά χρονικά διαστήματα τα έσοδα των όποιων διαφημίσεων.
Λίγη περισσότερη προσοχή, πρέπει να δώσουμε στην ενημερωτική πλευρά των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, κυρίως στην τηλεόραση γιατί η εικόνα διευκολύνει τη σύγκριση.
Θυμηθείτε την πρώτη περίοδο των τηλεοπτικών σταθμών, που για κάθε λόγο και με κάθε αφορμή (σοβαρή ή μη) έστελναν εξωτερικά συνεργεία και οι πρωταγωνιστές του όποιου γεγονότος έβγαιναν στα «παράθυρα».
Πρακτικά υπήρχε κόστος για την κίνηση της μονάδας εξωτερικής μετάδοσης, το βαν, ο οδηγός του, ο εξοπλισμός, οι τεχνικοί, ο δημοσιογράφος, κλπ
Αυτά έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο και συνήθως βγαίνουν κάποιοι από κινητό ή skype, ή κάνουν ανάλυση μέσα στο στούντιο.
Ομοίως σε δημοσιογραφικές εκπομπές έχει περιοριστεί ο τομέας της εξωτερικής έρευνας, το ρεπορτάζ, που επίσης είχε κόστος κίνησης και εργατοώρες για μοντάζ εντός του καναλιού.
Στη θέση του κυνηγιού της είδησης, μπήκαν περισσότεροι καλεσμένοι στο στούντιο και αν είναι και φωνακλάδες ή ψιλοκαυγατζήδες για να ανάψουν τα αίματα, ακόμα καλύτερα.
Από τη δημοσιογραφική έρευνα επιστροφή στη ρωμαϊκή αρένα!!
Ακολούθως ήρθε η υποστελέχωση και οι απολύσεις. Όταν έχεις λίγο κόσμο, δεν μπορείς και να θέλεις, να στείλεις δημοσιογράφο για ρεπορτάζ γιατί πάντα ο όγκος της παραγόμενης ύλης είναι τέτοιος που δεν επαρκεί το έμψυχο υλικό – το ανθρώπινο δυναμικό, για να ανταποκριθεί.
Χαμένη λοιπόν και η ενημέρωση, μαζί με τις θέσεις εργασίας.
Αρκεί να πούμε ότι η ΕΡΤ μερικούς μήνες πριν το «μαύρο» της 11ης Ιουνίου 2013, είχε για την πρωινή ζώνη της τηλεόρασης, μόνο έναν (01) ελεύθερο ρεπόρτερ.
Συνεπώς αν ταυτόχρονα έπιανε φωτιά στην Πάρνηθα, γινόταν ένα σοβαρό τροχαίο στη Δραπετσώνα και μια διαδήλωση συνταξιούχων στο κέντρο της Αθήνας, έπρεπε να διακτινιστεί σε διαφορετικά σημεία (ανέφικτο), ή να πάει σε ένα (το σύνηθες), ή ταυτόχρονα με πατέντες να επιχειρηθεί η επιστράτευση άλλων για τα άλλα θέματα.
Την ίδια περίοδο είχε συνταξιοδοτηθεί η μια εκ των δύο γυναικών που κάλυπταν το εργατικό ρεπορτάζ και η δεύτερη είχε χρέος 100 ρεπό, αφού έτρεχε να καλύψει τις τρύπες που άφησε η συνταξιοδότηση της άλλης, σε συνδυασμό με την απαγόρευση προσλήψεων. Α και σύνολο χρεωστούμενων ρεπό τη μέρα του λουκέτου πάνω από 20.000 για όλο το τότε προσωπικό της ΕΡΤ, σταθερό «χρέος» από το 2010. Μόνο οι διπλές εκλογές του 2012 σε συνδυασμό με την ήδη υλοποιημένη απομάκρυνση συμβασιούχων, εξηγεί πολλά.
Εναλλακτικά οι τρύπες αυτές στα κανάλια, καλύπτονται με αγορά ειδήσεων – συνδρομή από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, που κάνει το σέρβις ειδήσεων σε πολλά ραδιοτηλεοπτικά μέσα ανά την Ελλάδα.
Αρα ό,τι δει και όπως το δώσει το πρακτορείο, συνήθως περνάει αμάσητο από τους πελάτες-ΜΜΕ.
Συχνά και θα αναφερθούμε σε άλλη ανάρτηση, έχουν διαπιστωθεί σκοπιμότητες σε μεταδόσεις ειδήσεων που είχαν πολιτική χροιά και συγκεκριμένες επιπτώσεις.
Μεταφορικά να το πούμε, αντί να έχεις δικό σου πηγάδι για νερό, είσαι εξαρτώμενος από την κάνουλα του άλλου, πότε θα την ανοίξει, για πόσο και τι ποιότητας «νερό» – ειδήσεις θα σου σερβίρει.
Όχι τα social media δεν είναι πάντα αξιόπιστα και γι αυτό εναλλακτική λύση, αφού συχνά έχουν μεταφερθεί ψευδή στοιχεία.
Ο βασικός κανόνας της δημοσιογραφίας, είναι η διασταύρωση της είδησης, η απόδοση των πηγών, αν δεν υπάρχει λόγος απόκρυψής τους (πχ η ασφάλειά τους) και η διάκριση είδησης – σχολίου – υποκειμενικής άποψης ή εκτίμησης.
Γι αυτό και ο ρόλος των τοπικών ΜΜΕ είναι ιδιαίτερα σημαντικός στις μέρες μας, αν δεν βρουν διέξοδο σε αυτά οι ειδήσεις που προκύπτουν από τις τοπικές κοινωνίες, δεν θα βρουν πουθενά. Εκτός αν έχουν χορηγό, αλλά τότε ίσως να μην είναι ειδήσεις, αλλά κάτι άλλο…
Νάσος Μπράτσος
