Του Νάσου Μπράτσου
Ο βαθμός της επιτυχίας ενός οράματος συχνά απεικονίζεται στο γκελ που κάνει στην κοινωνία. Έτσι βλέπουμε για παράδειγμα στην Αθήνα, ταβέρνα «Η ωραία Ικαρία», μπακάλικο «Τα Άγραφα», καφενείο «τα Τρίκαλα», κλπ που δείχνουν από πού εμπνέονται οι ιδιοκτήτες τους.
Έτσι όταν κατέβαινα στον Πειραιά να μπω στο European Express για να πάω στην Ικαρία, σκέφτηκα ότι το ευρωπαϊκό όραμα της συγκυβέρνησης εμπνέει και το χώρο της ναυτιλίας.
Μεταφορικά βέβαια, γιατί αν με τις εννέα ώρες ταξίδι (κάποτε το Αίολος έκανε πέντε) επιχειρεί η χώρα να πιάσει το ευρωπαϊκό της πεπρωμένο, τότε την κάτσαμε τη βάρκα.
Έκπληξη πρώτη φτάνοντας στον Πειραιά, νόμιζα ότι η Λέσβος ανήκει στην Ελλάδα, αλλά αφού το πλοίο ιδιοκτησίας NEL, είχε σημαία Κύπρου, μάλλον έχω χάσει τεύχη στη γεωγραφική μου ενημέρωση. Δεν πειράζει ανάπτυξη να είναι και όπου να είναι.
Ακολούθως είδα ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του ευρωπαϊκού οράματος της συγκυβέρνησης και της αντιστοιχίας του με το European Express της ακτοπλοΐας.
Οι εμφανείς σκουριές στο κατάστρωμα συμβολίζουν ότι ο δρόμος προς την ανάπτυξη και το ευρωπαϊκό πεπρωμένο, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αντίθετα έχει κακοτοπιές.
Οι σκουριές που κατατρώγουν το σκαρί, σε κοινωνικό επίπεδο μπορεί να είναι οι ατίθασες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, που απαιτούν να εφαρμοστεί η δικαστική απόφαση επαναπρόσληψής τους, αντί να τη θυσιάσουν ώστε να έρθει πιο κοντά το ευρωπαϊκό όραμα, του «καθήστε να σας απολύσω για να σας αναπτύξω μετά».
Ευτυχώς που ο καπετάνιος του European Express δεν έχει σκεφτεί να μας αποδείξει ότι τα σωστικά μέσα δουλεύουν και επαρκούν, γιατί θα έπρεπε πρώτα να μας ρίξει στην ξέρα και μετά να κομπορρημονεί ότι μας έσωσε. Γι αυτό θα μείνει καπετάνιος και δεν θα γίνει πρωθυπουργός.
Επόμενο θέμα που χρήζει προσοχής, είναι ότι πάντα πρέπει να τσεκάρουμε που θα δέσει το πλοίο μέχρι να φτάσουμε στο στόχο μας. Ειδικά όταν το ευρωπαϊκό όραμα πηγαίνει τόσο express, που κάνει σκόντο σε άλλοτε βασικές αρχές της πολιτικής και της ναυσιπλοΐας.
Άλλο είναι να δέσει στη Σύρο και να μπουν οι λουκουματζήδες (έχεις και πιθανότητες να πάρεις φρέσκο λουκούμι) και άλλο να δέσει στην Ουκρανία (με αρχιμηχανικό μέχρι πρότινος το Μπαλτάκο, όλα είναι πιθανά) και να μπουν τίποτα τοπικοί «αστέρες», σαν τη Ζαρούλιεβα, τον Κασιδιάροβιτς και τον Μιχαλολιάκοφ.
Εκεί ούτε οι ιδέες, ούτε οι πρακτικές έχουν πιθανότητες να είναι φρέσκιες, αντιθέτως κουβαλάνε ιστορική μούχλα. Άλλωστε ο Φύσσας και ο Λουκμάν δεν πέθαναν από λουκούμια, αλλά από στιλέτα.
Παρένθεση για τη Σύρο, επειδή πρόσφατα είχαμε αρθρογραφήσει για το καζίνο. Στη φωτεινή του επιγραφή, αναμμένα ήταν τα γράμματα casi και αναβόσβηνε το no. Σα να σου λέει «πού πας ρε Καραμήτρο χωρίς λεφτά», ή «αν έχεις και τίποτα λίγα, πιστεύεις ότι μπαίνοντας εδώ θα σου μείνουν».
Ο γυρισμός επίσης είχε το στοιχείο της έκπληξης, αφού η ενημέρωση από την εταιρία, ο διαδικτυακός της τόπο και το εισιτήριο έγραφαν επιστροφή με το «Μυτιλήνη», αλλά ήρθε το European Express.
Συμβολικό οπωσδήποτε, σα να λέει αυτό είναι το όραμα της χώρας η γρήγορη πορεία προς την Ευρώπη, δεν μπορεί να αλλάξουμε πορεία τώρα.
Ακολούθως η επιστροφή στον Πειραιά, όπου περιμένοντας μερικές δεκάδες επιβάτες το λεωφορείο του ΟΛΠ μέσα στο αγιάζι, μας «ενημέρωσε» ταξιτζής ότι έχουν απεργία στον ΟΛΠ και μερικοί τσίμπησαν και άρχισαν να παίρνουν ταξί. Λίγη ώρα μετά και ενώ ξεκινούσαμε να το πάρουμε με τα πόδια μέχρι τον ΗΣΑΠ ήρθε το λεωφορείο του ΟΛΠ και αποκαλύφθηκε η κουτοπονηριά.
Είναι η περίοδος που η χώρα περιμένει τουρισμό, κατά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις και φυσικά συμπεριφέρεται αναλόγως, δίνοντάς τους την ευκαιρία να φωτογραφίσουν τις σκουριές σε 40χρονα πλοία και τις «λαδιές» σαν αυτή με το ταξί.
