Τοπίο που «ανθεί» η φαντασία των εργοδοτών, είναι ο ιδιωτικός τομέας, ειδικά όταν επιχειρείται η συγκάλυψη σοβαρών παραβάσεων της εργατικής νομοθεσίας.
Παρά τις όποιες προθέσεις της νέας κυβέρνησης, αλλά και τους όποιους ρυθμούς με τους οποίους θα επιχειρήσει να κινηθείς στην αγορά εργασίας, το βέβαιο είναι ότι μέχρι τώρα οι εργοδότες ήταν ένα βήμα μπροστά από τους νομοθέτες του κράτους και τους μηχανισμούς του.
Απαιτείται λοιπόν «δημιουργική φαντασία», από όσους στο υπουργείο Εργασίας, αλλά και σε άλλους τομείς έχουν σκοπό να ασχοληθούν στα σοβαρά με το θέμα.
Ήδη τα πρώτα “κόλπα”, γύρω από τον κατώτατο μισθό, με περικοπές και προαναγγελίες απολύσεων, αν αυτός επανέλθει στα προ περικοπών επίπεδα, πρέπει να προβληματίσουν.
Πλην της κλασσικής μορφής του χρηματισμού, από τους εργοδότες, προσώπων που στελεχώνουν ελεγκτικούς μηχανισμούς (στην αργό αυτοί που αγαπάνε το μαρούλι, δηλαδή τα λεφτά) και εκτός από τις περιπτώσεις που υπήρχε πολιτική – κομματική σχέση ορισμένων εργοδοτών με τις κατά καιρούς κυβερνητικές εξουσίες, από τις οποίες μάθαιναν πότε θα πάει ο έλεγχος, υπάρχουν και αρκετοί άλλοι τρόποι στο οπλοστάσιο της αυθαιρεσίας.
H πιο παλιά «πατέντα», είναι η υπογραφή ότι ο εργαζόμενος εισέπραξε το ποσό α΄, ενώ στην πραγματικότητα έχει εισπράξει λιγότερα. Φυσικά με βάση τα παραστατικά του λογιστηρίου της επιχείρησης, τα οποία και θα χρησιμοποιήσει για τη φορολογική του δήλωση, θα φορολογηθεί για την εικονική αμοιβή και όχι για την μικρότερη πραγματική.
Επίσης παλιά πατέντα είναι και οι απλήρωτες υπερωρίες, άλλοτε με «φιλική» παραίνεση και άλλοτε με πιο πεζοδρομιακές εκφράσεις.
Προ των μνημονίων και όχι μόνο στην Ελλάδα, επιστρατεύτηκε η «δημιουργική» φαντασία των «συμβούλων» σε μεγάλες επιχειρήσεις.
Μια περίπτωση ήταν η δημιουργία μέσου όρου παραμονής στο W.C. ώστε να μην λουφάρει κανείς, λες και υπάρχει άνθρωπος που θα του άρεσε το άραγμα στο συγκεκριμένο μέρος και μάλιστα σε χώρους που η μαζική χρήση έχει εμφανείς συνέπειες.
Χρονοδιακόπτης στο κατούρημα, η νέα ανακάλυψη από τους μανατζαραίους (προ των μνημονίων) για να δικαιολογήσουν τις συνήθως υψηλές απολαβές τους .
Πάλι καλά να λέμε, πριν χρόνια σε χώρα του εξωτερικού, υπήρξε περίπτωση που η εργοδοσία σε σούπερ μάρκετ, επέβαλε πάνες στις εργαζόμενες στις ταμειακές μηχανές, για να μην φεύγουν για την ανάγκη τους και καθυστερούν – δυσαρεστούνται οι πελάτες στην αναμονή.
Αφού το ρίξαμε στα WC, να πούμε ότι είναι ο συνήθης χώρος που ελεγκτικά συνεργεία σε εφόδους έβρισκαν ανασφάλιστους αλλοδαπούς εργαζόμενους. Η είδηση δεν ήταν μόνο ότι έβρισκαν φαινόμενα μαύρης εργασίας, αλλά πόσο πολλοί ήταν οι εργαζόμενοι σε αυτή την κατάσταση.
Η συνεχής πρόσληψη νέων προσώπων με επιδότηση από τα ταμεία επειδή προσλαμβάνουν ανέργους, τους οποίους απολύουν για να πάρουν μετά άλλους επιδοτούμενους στη θέση τους, ώστε να μένει χαμηλά το μισθολογικό κόστος, είναι επίσης αγαπημένη εργοδοτική πρακτική.
Ένας άλλος πονηρός στην Ελλάδα, είχε κανονίσει με τον σεκιουριτά της εισόδου, όταν πήγαινε έλεγχος, αυτός να πατάει ένα κουμπί που έριχνε το ρεύμα στα γραφεία της επιχείρησης και έκλειναν οι υπολογιστές.
Έτσι όσοι βρίσκονταν μπροστά σε υπολογιστές, κατάλληλα δασκαλεμένοι έλεγαν ότι περίμεναν για οντισιόν – συνέντευξη για πρόσληψη και κάποιοι άλλοι ότι ήταν από το συγγενικό περιβάλλον του εργοδότη και είχαν πάει για επίσκεψη. Ο σβηστός υπολογιστής δε στοιχειοθετεί εργασία, άρα αναμάρτητος ο εργοδότης!!
Κάτι μας λέει ότι στην περίοδο που διανύουμε, θα προστεθούν και άλλες τέτοιου τύπου εμπειρίες, στις ήδη καταγεγραμμένες.
Νάσος Μπράτσος
